Waarom wordt passievrucht de vrucht van passie genoemd? Nog een marketingbeweging?

Het woord "passievrucht" wordt op een heel bijzondere manier in het Engels vertaald - passievrucht. Het betekent "passievrucht". Wat maakte biologen - mensen van de wetenschap - deze levendige metafoor als de officiële naam van een hele groep planten? Laten we het uitzoeken.

We proberen logisch te redeneren

Een intuïtieve verklaring suggereert zichzelf - ze zeggen, de vruchten van passievrucht zijn zo heerlijk dat het, na eenmaal geprobeerd te hebben, moeilijk is om een ​​tweede proeverij te weerstaan. Ze zou het steeds weer willen, alles vergeten, de explosieve smaak en het aroma van sappige pulp voelen.

Of wordt passievrucht, net als veel andere tropische vruchten, herkend als een afrodisiacum? Dat is waar het woord 'passie' toepasselijk zou zijn. Maar nee - dit zijn alleen populaire overtuigingen, die helaas niet door wetenschappers worden bevestigd (en ze hebben gecontroleerd!).

Het juiste antwoord kan worden gevonden door zich te verdiepen in etymologische woordenboeken, naslagwerken over plantkunde en lang vergeten historische rapporten. Het blijkt dat de naam "vrucht van passie", geworteld in verschillende talen, de hand had van christenen!

Labyrinten van etymologie

Nu, eerste dingen eerst.

Dit is wat biologen je zullen vertellen:

Passievrucht (passievrucht) - de zogenaamde vruchten van verschillende soorten wijnstokken van het geslacht Passiflora. Dit geslacht heeft een andere naam - Passiebloem. Alle klimplanten van het geslacht Passiflora (Passionflower) zijn lid van de Passionflower-familie.

Dit is wat historici je zullen vertellen:

In de XVI eeuw kwamen planten van het geslacht Passiflora, die vervolgens uitsluitend in de landen van de verre Nieuwe Wereld groeiden, voor het eerst naar Europa. Toen werden ze geenszins gewaardeerd vanwege de vruchten die eenvoudigweg niet zo'n lang transport konden verdragen. Nee, het ding is anders: Passiflora heeft ongelooflijk mooie bloemen. Helder, exotisch, ze raakten de verbeelding van Europeanen, gewend aan discrete planten van hun breedtegraden. Eerst brachten dappere reizigers ze gedroogd tussen de pagina's van boeken, en later, toen zaden ook naar de Oude Wereld werden gebracht, probeerden lokale tuinders tropische wijnstokken in kassen te telen. Dingen gingen zelden verder dan bloei - een speciale vaardigheid is nodig bij het kweken van dergelijke planten.

Het is vermeldenswaard dat er op dat moment nog geen naam was voor "passiebloem". Deze klimplanten werden vervolgens granadilla's genoemd (vertaald uit het Spaans - "kleine granaatappel").

In de XVII eeuw viel het beeld van de prachtige bloem van granadilla in handen van een beroemde Italiaanse katholiek - Giacomo Bosio. De predikant die het zevende dozijn verwisselde, keek hem vanuit een andere invalshoek aan en zag eerder symboliek dan schoonheid. Geïnspireerd door de zoektocht naar Gods voorzienigheid in een overzeese bloem, wijdde hij er een heel rapport aan getiteld "Della Trionfante e Gloriosa Croce".

De belangrijkste stelling in het werk van Giacomo Bosio is deze: de bloem van granadilla is de belichaming van de passies van Christus. De buitenste kroon van de bloemblaadjes symboliseert de doornenkroon en 72 coronale draden van de binnenste kroon - het aantal doornen erop. De stempels van de stamper zijn de nagels waarmee de handen en voeten van de Heiland aan het kruis werden genageld, de meeldraden zijn de vijf wonden die op Zijn lichaam zijn achtergebleven. En zelfs de klieren die zich op de achterkant van het blad bevinden, overwoog Giacomo de belichaming van 30 zilverstukken die Judas ontving voor zijn verraad.

Nou, deze oude man had een fantasie! Misschien is dit verhaal een andere reden om na te denken over het feit dat elke persoon in de dingen om hem heen ziet wat hij wil zien. Hoe het ook zij, broeder Giacomo was een gerespecteerd man en de botanici luisterden naar zijn mening en noemden het geslacht van lianen het woord "passiebloem" (lat. passio - lijden en flos - bloem).

Dit is wat taalkundigen te zeggen hebben:

In veel talen zijn de woorden "passie" en "lijden" nauw met elkaar verweven.In het Russisch is de 'passie van Christus' het lijden van de Heiland.

In de Russische speciale literatuur wordt in plaats van de term "passiebloem" de naam "passiebloem" gebruikt. Dit woord is overtrekpapier uit het Latijnse passiflora, dat wil zeggen een letterlijke vertaling. Zoals u kunt zien, heeft het woord 'passie' vele taalgrenzen en tijdlijnen overschreden. Geen grap - vijf eeuwen!

Terug in onze tijd

“Kinderen van de 21ste eeuw, je nieuwe eeuw is begonnen” ... Hotels uit de Oude Wereld, religieuze fantasieën van katholieken en de eerbiedwaardige biologen voor prachtige metaforen lijken nu niets meer te zijn dan oude legendes. Maar handige handelaren houden er nog steeds van om kopers te lokken met pakkende namen. Passievrucht wordt vaak gepresenteerd als de 'vrucht van passie'. Je zult zeker ook een "speelse bui", "geniet van het dessert" en een aangename afsluiting van een romantisch diner beloofd worden. Welnu, waarom niet bezwijken voor deze gedachtegang? Passievrucht is inderdaad in elk geval een heerlijke vrucht met een adembenemend tropisch aroma, dat iedereen zou moeten proberen!